Het is maandagavond en ik stap na een avondje padel de auto in. Ik stop mijn sleutel in het contact, zet de stoelverwarming aan en slaak een diepe zucht. Alsof mijn Spotify mijn emoties aanvoelt, springt de muziek op een van de laatste nummers die je mij hebt doorgestuurd. Nog voor ik het kan wegslikken rollen de tranen over mijn wangen.
Wat een klote dag zucht ik hardop.
Het is zo’n dag dat ik normaal jou zou bellen om mijn gebrabbel en emoties er uit te gooien. Jij zou dan zeggen dat ik het groter maak dan wat het is, het allemaal goed komt – al goed is – en ik lekker naar huis moest gaan, theetje moest zetten, kruikje erbij moest nemen en dat er morgen weer een dag was.
Alleen vandaag kan dit niet, want jij en ik hebben een radiostilte. Alleen vandaag kan jij me niet geruststellen, want jij bent onderdeel van mijn verdriet maar vooralsnog ook nog het medicijn.
Terwijl ik uit parkeer probeer ik mijn beste vriendin te bellen.
Voicemail.
Ik open WhatsApp en start een voicebericht.
Als een soort verteller hoor ik mezelf het verhaal van A tot Z voordragen. Alles wat er gebeurd is, in hier en daar onlogische volgorde en alle innerlijke dialogen die ik in mijn hoofd gevoerd heb passeren de revue.
De ene quote ‘emoties zijn niet optioneel, het moet er gewoon uit’ wisselt de andere af ‘life is life en soms is het wat het is en dooooor’ totdat ik me realiseer dat ik dit wel zo mooi kan opnoemen, maar het dan wel moet naleven. De emoties er ook echt laat zijn en niet wegstop. Dat het ook is wat het is en ik ook door moet, maar best stil mag staan bij wat was en daar al het bijbehorende, van verdriet tot teleurstelling en van vervlogen dromen tot onvervulde fantasieën, mag voelen.
De tranen stromen harder bij de realisaties die binnenkomen en ik hardop uitspreek in iets wat bijna een luisterboek wordt voor mijn vriendin. Het verdriet komt op dit moment alleen maar harder binnen omdat ik het zo heb weggeduwd, het er niet wilde laten zijn, het nog te pijnlijk is dat het niet meer is wat ik wilde dat het was.
Een aantal minuten voor ik thuis ben, ben ik klaar met mijn gebrabbel en sluit ik mijn voicebericht af. De tranen zijn langzaam minder aan het worden en jouw nummer is inmiddels bijna afgespeeld. Eenmaal geparkeerd voor de deur slaak ik weer een zucht en sluit eventjes kort mijn ogen. In mijn gedachten ruik ik een vlaag van jouw luchtje, pak je mijn hand en fluister je in mijn oor:
‘Alles komt goed’.
En dat geloof ik dan maar.